Relevantnost autentičnosti za klinički distress: reafirmacija uloge samootuđenja

Apstrakt

Nekoliko teorijskih perspektiva u psihologiji savetovanja tvrde da autentičnost treba da bude primarni cilj tretmana, dok su otuđenje od sebe definisali kao osnovni uzrok distresa i psihopatološke patnje. Nedavni empirijski nalazi pokazuju da tripartitni model dispozicijske autentičnosti, zasnovan na Rogersovoj teoriji usmerenoj na osobu, uspešno predviđa mentalno blagostanje. Uzimajući u obzir nedostatak istraživanja na kliničkim uzorcima, ova studija je ispitivala unikatni doprinos autentičnosti kao osobine u predikciji distresa kod ambulantnih pacijenata upućenih na savetovanje (N = 105; 58% ženskog pola, uzrasta 18-65 godina) i kod demografski izjednačenih kontrolnih ispitanika (N = 102; 62% ženskog pola, uzrasta 18-52 godine). Kod većine ambulantnih pacijenata dijagnostikovani su anksiozni poremećaji i/ili poremećaji raspoloženja, dok su kontrolni ispitanici prošli kroz skrining za korišćenje usluga za mentalno zdravlje. Rezultati su pokazali veće samootuđenje i prihvatanje spoljašnjih uticaja u kliničkom uzorku, kao i izraženiji neuroticizam, ali i simptomatski i generalni distres u odnosu na kontrolnu grupu. Jedino je samootuđenje dalo unikatni doprinos u predikciji kliničkog distresa kod ambulantnih pacijenata, nakon kontrole efekta neuroticizma, potvrđujući tako pretpostavku da što je veće neslaganje između iskustava i njihove simbolizacije, to je veći rizik od psihološke disfunkcije. Nalazi su dalje ukazali na različitu ulogu samootuđenja u odnosu na intenzitet doživljenog distresa, kao i na potrebu za ispitivanjem kauzalne veze sa neuroticizmom. Razmatraju se i implikacije u odnosu na kliničku praksu i na merenje autentičnosti kao ishod tretmana.